‘Wat heb je eigenlijk met dat hobbelpaard gedaan, mam?’, vroeg Stefan. Hij zat aan tafel met zijn ouders en zijn zus. Het was hun tweewekelijkse familie etentje zonder aanhang. De etentjes waren al een traditie sinds Iris naar de middelbare school ging en zich echt ontpopte tot een sociale vlinder. Ze was bijna nooit meer thuis. De moeder van Stefan wilde in elk geval twee keer per maand het gezin zonder vriendjes en vriendinnetjes bij elkaar hebben. Dat deden ze nu al vijftien jaar. Zelfs zijn partner en de kinderen van Iris mochten niet bij de etentjes zijn.

‘Welk hobbelpaard?’, vroeg Iris met haar mond vol. Dit was altijd een van de grootste ergernissen van Stefan aan zijn zus geweest. Ze wilde altijd alles weten, ook al ging het haar niks aan. De reactie van zijn zus gaf hem wel de bevestiging dat niet een van zijn nichtjes het hobbelpaard gekregen had.

‘Dat hier twee weken geleden in de gang stond met een strik eromheen.’ Stefan wees met zijn vork en een stukje aardappel naar de gangdeur. Het viel hem op dat zijn vader ongemakkelijk een slokje wijn nam. Hij trok een beetje wit weg.

‘Dat is naar je vaders andere kind gegaan’, zei zijn moeder alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Stefan keek Iris aan. Zij verslikte zich in een boontje dat ze net in haar mond gestoken had. Ze hoestte, maar niemand hielp haar. Hun moeder leek haar opmerking niet als nieuwe informatie te zien, hun vader kroop steeds verder weg achter zijn glas wijn en Stefan zelf was te geschokt om Iris te kunnen helpen.

Met een laatste kuch wist ze het boontje in haar servet te krijgen. ‘Sorry, wat?’, zei ze. Hun moeder at nog steeds gewoon door met haar bescheiden muizenhapjes.

‘Ja’, zei ze. ‘Je vader heeft een dochtertje van vier.’ Al vier jaar, was het enige dat er door Stefans hoofd ging. Vier jaar lang wist zijn moeder van het bestaan van zijn zusje af en ze had er nooit iets over gezegd. Hij besloot te wachten hoe het uit zou spelen. Zijn moeder maakte wel vaker dit soort grappen, maar hij zag nu voor het eerst de reactie van zijn vader. De “grappen” van zijn moeder over de afgelopen jaren bleken helemaal geen grappen te zijn. Het was haar verwrongen pijn.

‘Dus ik heb een zusje?’, vroeg Iris. ‘Halfzusje’, reageerde hun moeder. ‘Hij heeft nu bijna vijf jaar geleden een collega zwanger gekregen.’ Stefan zag zijn vader steeds witter wegtrekken. ‘Op zich wel een mooie vrouw, maar hij had zich ook in kunnen houden.’ Zijn moeder at nog steeds gewoon door. Zij had vrede met deze situatie. Of zich er in elk geval bij neergelegd. Iris probeerde Stefans blik te vangen. Hij zag dat zij het niet snapte en hij gebaarde naar haar water. Zolang ze water dronk zou ze  geen domme vragen gaan stellen.

‘Hij had in elk geval bescherming kunnen gebruiken’, voegde hun moeder er doodkalm aan toe. Iris spuugde haar water uit over haar bord en begon weer te hoesten.

‘Mam’, begon Iris toen het hele gezin haar hoestbui uitgezeten had. ‘Hoelang weet je dit al?’ De vraag van Iris overtrof hoe Stefan haar ingeschat had. Dit wilde hij eigenlijk ook wel weten. ‘Al iets meer dan vier jaar, eigenlijk bijna net zo lang als je vader.’ Stefan zag dat zijn moeder wist dat Iris op meer uitleg wachtte.

‘Natuurlijk was ik in het begin boos, maar toen viel er toch niks meer aan te doen.’ Ze pakte een slokje water en gaf ondertussen haar droge servet aan Iris. ‘Ik vond het ook zielig om dat meisje aan haar lot over te laten, dus hebben we een omgangsregeling ingesteld.’ Stefan bewonderde zijn moeder voor haar kracht. Hij had altijd wel geweten dat ze sterk was, maar dit overtrof alles. ‘Het is een heel leuk kind hoor, slim ook.’

‘Waarom heb je dit nooit verteld?’, vroeg Stefan. ‘Omdat je er nooit naar gevraagd hebt’, reageerde zijn moeder. Hij wist dat daarmee het gesprek af was. Natuurlijk had hij er nooit naar gevraagd. Wie komt er nu op het idee om aan zijn vader te vragen of hij ergens nog geheime kinderen rond heeft lopen. Zo geheim blijkt het kind dus niet te zijn, alleen aan zijn aandacht ontsnapt.

‘Hoe is het eigenlijk met die sollicitant gegaan, Iris?’ luidde hun moeder de rest van de avond in. Iris keek Stefan nog een keer aan voor hulp, maar hij wist dat zijn moeder al toe was aaneen ander onderwerp. Deze geheime dochter was afgesloten. In elk geval voor vanavond. ‘Iris?’ vroeg zijn moeder nog een keer en zijn zus pakte braaf de koetjes en kalfjes gesprekken weer op die de rest van de avond nog enigszins normaal zouden doen lijken.