
Timo opende de koelkast. Hij zakte door zijn knieën zodat hij dichter bij de groente lade was. Hij trok de la open en haalde er twee paprika’s uit. Hij draaide zich om en legde de paprika’s op zijn snijplank. In het omdraaien duwde hij de koelkast met zijn voet dicht. Hij ging voor zijn snijplank staan en merkte dat hij geen muziek opgezet had. Timo zocht naar zijn telefoon en vond hem op de keukentafel. Hij ontgrendelde het apparaatje en scrolde door zijn spotify. Hij vond een lijst met de tophits van 2013. Dat was een van de jaren dat hij op de middelbare school had gezeten. Hij bladerde door de lijst en zag dat hij bijna alle nummers wel kende. Hij kookte voor het eerst sinds lange tijd en wilde hard meezingen met de nummers. Hij was vrolijk en niks zou hem stoppen. Dat ging bij deze lijst zeker lukken en hij maakte de beslissing om op shuffle te drukken. Wrecking ball van Miley Cyrus startte in terwijl Timo terug naar zijn snijplank liep. Hij legde zijn telefoon op het aanrecht blad naast de plank.
Hij sneed de paprika’s zoals zijn vriendin hem geleerd had. Zij kookte eigenlijk altijd, maar die avond zou ze laat thuis zijn en hij wilde haar verrassen. Hij had besloten om soep te gaan maken, niet dat hij veel anders voor elkaar kreeg in de keuken, maar soep lukte hem wel. Hij hield van haar en had zich voorgenomen om meer lieve dingen te doen, ze verdiende het. Ze was er altijd voor hem en nam vaak het volledige huishouden op zich. Laatst had ze geklaagd bij hem dat hij niet zag wat zij allemaal deed. Hij zag het wel, dat had hij altijd gedaan. Hij had er alleen nooit bij stil gestaan dat zij dat ook wilde horen. Zij was er altijd zo goed voor hem dat hij ervan uit gegaan was dat ze precies wist wat hij voelde. De ruzie van een paar dagen eerder had hem met de neus op de feiten gedrukt. Ze hadden het weer bijgelegd en nu ging hij voor haar koken. Dat zou ze zeker waarderen.
De muziek in de keuken was nog steeds vrolijk en Timo had de paprika’s gesneden. Hij was nu bezig met een prei. De goede stemming die hij nu had was in tijden niet zo intens goed geweest. Hij had er zin in om zijn vriendin die avond weer te zien. Hij wilde haar knuffelen en keer op keer vertellen hoe veel hij van haar hield. Hij wilde dat ze zou beseffen hoeveel zij voor hem betekende. Zij moest het weten, daar zou hij voor zorgen. Terwijl hij meezong met roar van Katy Perry kregen de plannen voor die avond steeds scherper vorm in zijn hoofd. Hij zong mee het refrein in en checkte in zijn ooghoek toch even of het keukenraam dicht was. Toen hij zag dat het inderdaad dicht was zong hij nog net iets harder. Al swingend liet hij het handvat van het mes in zijn hand ronddraaien. Toen dat goed ging deed hij het nog een keer, nu met een grotere beweging. Hij vond het er cool uit zien en deed het nog een keer. Hij verloor zijn grip en het koksmes viel naar de vloer. Timo onderdrukte het reflex om het mes op te vangen. Dat had hij ooit afgeleerd tijdens het strijken. Het mes kletterde niet op de grond, zoals hij verwachtte. Hij keek naar beneden.
Hij zag dat het enorme mes met de punt naar beneden was gevallen. Het stond door zijn voet heen met de punt in het parket. Timo stond letterlijk aan de grond genageld. Hij hoorde ergens in de verte de muziek nog spelen, maar was gestopt met meezingen. Hij was eigenlijk overal mee gestopt. Timo dwong zichzelf te ademen en met moeite nam hij een hap lucht. Tot zijn verbazing deed het geen pijn. Hij wist dat hij niet moest bewegen.
Timo checkte de tijd op zijn telefoon. Het zou nog zeker twee uur duren voordat zijn vriendin thuis zou komen. Hij was blij dat hij zijn telefoon binnen handbereik had gelegd voordat hij begon aan het snijden. Hij had nog nooit eerder naar dat nummer moeten bellen, maar hij voerde het alarmnummer in. Het duurde maar een paar seconden voordat hij de stem van een man hoorde.
‘112 alarmcentrale, wat is uw noodgeval?’ vroeg de stem. ‘Nou’ begon Timo. ‘Ik was aan het koken en heb mijn mes laten vallen. Dat staat nu rechtop in de grond door mijn voet heen.’ Hij voelde zich stom. Hij had niet zo stoer moeten doen. Hij wachtte op het moment dat de stem aan de telefoon zou beginnen met lachen. Dat gebeurde niet. De stem stelde hem korte en duidelijke vragen. Timo zei dat hij alleen thuis was. De voordeur was wel van het slot, maar hij kon er niet heen. De stem aan de telefoon bleef kalm en stelde hem gerust. Nadat hij aangaf dat de ambulance onderweg was begon hij over hele andere dingen. Hij vroeg Timo naar het recept wat hij volgde en naar zijn vriendin. De minuten vlogen voorbij totdat de stem ineens weer een vraag over de situatie stelde.
‘De ambulance is er bijna, mogen ze je deur openen?’ Timo moest er een seconde over na denken, totdat hij besefte dat hij geen andere optie had. Hij stemde in. Ongeveer een minuut later hoorde hij gerommel aan zijn voordeur. Het geluid bracht zijn aandacht terug naar zijn voet en hij voelde dat het toch wel pijn begon te doen. Het bloedde nog steeds nauwelijks, maar de pijn werd steeds scherper. Hij keek om zodra de ambulance medewerkers de keuken binnen liepen. Ze keken hem aan.
‘Meneer, u heeft 112 gebeld?’ vroeg de een. Zijn collega stond een stukje achter hem. ‘Ja’ zei Timo en keek gefrustreerd naar zijn voet. Het koksmes glom in het licht en stond rechtop in zijn voet. Hij snapte niet hoe ze dat niet zagen. De broeder keek hem nog steeds vragend aan. ‘Waarvoor heeft u gebeld, meneer?’ vroeg hij aan Timo.
Timo voelde een frustratie opkomen. Ze wisten waarom ze hier waren, omdat hij aan de grond vast stond. Omdat er een enorm mes door zijn voet heen stak. Hij wees naar zijn voet. ‘Omdat er een mes door mijn voet heen staat.’ Zei hij. De ambulance medewerkers keken elkaar even aan en leken zonder woorden te overleggen. De tweede broeder die nog niks gezegd had stapte naar voren en boog zich naar de grond. Hij pakte een mes van de grond. Het had plat op het parket gelegen, ver van Timo’s voet verwijderd. Zodra de collega’s weer bij elkaar stonden sprak de eerste broeder naar Timo. ‘Er staat geen mes in uw voet.’ Timo keek hem aan en voor een seconde twijfelde hij aan zichzelf. Hij herpakte zich, hij was er zeker van dat het mes zo stond. Hij keek naar beneden en zag nog steeds hetzelfde.
‘Mijn collega heeft het mes hier, het mes dat u heeft laten vallen.’ Timo keek naar het mes in de hand van de tweede broeder. Dat was inderdaad het mes waar hij de paprika mee gesneden had. Hij keek weer naar zijn voet en het mes was verdwenen. De twijfel was in een klap terug en Timo wilde de broeder niet geloven. ‘Misschien is het toch goed als u even met ons meegaat.’ Zei de eerste broeder. ‘nu we toch hier zijn.’ Timo voelde de verwarring zijn hoofd overnemen en kon niks anders dan gewillig met de broeders meelopen.