Liam zuchtte. Hij zag hoe zijn subject hem voor ging het café in. Antoine werkte hem nu al op zijn zenuwen en hij liep pas een dag met hem mee. Liam was zelfstandig tekstschrijver en Antoine had hem gevraagd een biografie te schrijven. Het was een hele grote klus die hij als beginnend ZZP’er niet kon laten liggen. Hij zou drie maanden meelopen met Antoine en daarna zijn leven proberen te vangen in een boek. Liam had te snel ja gezegd. Daar kwam hij nu achter.

Alles wat Antoine deed werkte hem op zijn zenuwen. Hoe seksistisch hij over zijn vrouw sprak, hoe hij vond dat zijn kinderen alles wat ze deden aan hem te danken hadden en hoe grof en kleinerend hij tegen zijn huishoudster was. Hij was een lul tegen alle mensen die hij vandaag aan Liam voor had gesteld. Liam had spijt van de klus, maar hij had de naamsbekendheid en het geld hard nodig. Hij nam zichzelf voor om het nog twee dagen vol te houden. Dat was tot het einde van de week. Dan zou hij een beslissing nemen. Hij zou kiezen of hij door wilde gaan of dat hij het niet meer aan kon. Hij stapte het benauwde café in.

Antoine herkende direct de mannen met wie ze afgesproken hadden. Ze waren nu een team. Liam en Antoine, Antoine en Liam. Het klonk niet, vond Liam. Hij zag hoe zijn subject twee mannen aan de bar uitgebreid begroette. Hij liet zichzelf overkomen als een open en hartelijke man. Dat was hij ook, totdat hij zijn mond open trok. Antoine draaide zich om naar Liam.

‘Schrijf dit maar op’, begon hij zijn verhaal tegen Liam. Dit irriteerde hem ook, hij bepaalde zelf wel wat hij opschreef en wat niet. Als hij alles op zou schrijven zou het niet echt een leuk boek worden. Meer een afkeuring van een man die de karikatuur leek van een typische bal met veel geld en slechte ideeën. ‘Dit zijn Andreas en Van Dijk.’ Antoine lachte een bespottelijke lach. ‘Hij heet Jorg, maar we noemen hem van Dijk. Dat is namelijk zijn achternaam, zie je.’ Liam had de bijnaam al begrepen voordat Antoine de uitleg gaf. Het was niet zo lastig te herleiden. Liam glimlachte maar. ‘Dat is Liam’, ging Antoine verder tegen de mannen. Tegen Andreas en Van Dijk. ‘Hij schrijft mijn biografie. Prachtig. Ik heb hem vandaag laten beginnen, want ik heb me toch een machtig idee.’ Antoine keek naar de vrouw achter de bar en stak zijn vinger op. Ze knikte naar hem en liep van de bar weg door een gordijn dat in een deuropening hing.

Er kwam een oudere vrouw terug door het gordijn. Liam schatte haar op een jaar of tachtig. Ze liep verrassend soepel langs de bar af naar Antoine toe. ‘Mijnheer Verdul’, zei ze met een prachtige stem. Haar stem klonk jong en dat verwarde Liam. Terwijl zij sprak prikkelde er iets in zijn onderrug. Niks aan deze vrouw klopte. Haar gezicht zat vol met rimpels en haar witte handen ook. Ze had oogmake-up op die eigenlijk veel te jong voor haar was. Donker- en lichtblauwe tonen oogschaduw, dikke eye-liner en lange donkere wimpers. De huid van haar gezicht leek van leer, maar toch kwam ze aantrekkelijk over op Liam. Het klopte niet, zijn gevoel rijmde niet met wat hij zag. Ze sprak weer en Liam werd misselijk van haar stem. Ze klonk jong, meer van zijn leeftijd dan twee generaties eerder. ‘Wat fijn om u weer te zien. U mag, samen met uw gasten, met mij meelopen.’ Antoine keek om naar Liam.

‘Ze is nog steeds een lekker wijf, hè.’ Liam knikte langzaam. Zijn hoofd was er nog niet uit wat zijn ogen gezien hadden. Hij volgde het subject en zijn vrienden naar de achterkant van het café. Er was een schemerachtige tafel ingesloten door twee banken. Antoine propte zijn gezette lijf tussen de tafel en een van de banken. Andreas en Van Dijk volgde zijn voorbeeld. Er was alleen nog maar plaats naast het subject. Liam schoof zich met tegenzin op de bank naast Antoine. De bank was hard en stond eigenlijk te dicht bij de tafel. Hij kon ook niet achteruit, aangezien daar de muur was. De oude vrouw kwam terug en zette vier halve liters bier op tafel. Liam had zich voorgenomen niet te drinken zolang hij aan het werk was, maar gezien de omstandigheden leek hem het bier hem nu geen slecht idee. De vrouw verdween weer.

‘Vertel nou eens over je idee’, zei Van Dijk. Zijn stem was hoger dan Liam verwacht had. Antoine nam een grote slok van zijn bier en glimlachte breed.

‘Ik ben in contact geweest met een veelbelovend lab uit Zuid-Duitsland’, begon hij. ‘zij zijn heel erg ver met de ontwikkeling van een poeder.’ Antoines glimlach werd alleen maar breder. ‘Het is een speciaal poeder dat bij van die populaire energie shakes gevoegd kan worden. Die gebruikt worden door al die inluencers tegenwoordig.’ Liam wist wat hij bedoelde. Hij zag de twee mannen tegenover hem knikken. Antoine wilde verder gaan met zijn verhaal, maar op dat moment kwam de vrouw terug.

Ze had zich omgekleed. Haar zwarte broek en grijze trui waren vervangen door een weinig verhullende donkergroene jurk. De gerimpelde huid van haar nek en haar borst waren goed te zien. Haar benen die onder de jurk uit kwamen waren spierwit en scherp getekend met brede, donkerblauwe aderen. Toch kwam ze aantrekkelijk op Liam over, ze leek ook vijf jaar jonger dan een paar minuten geleden. Antoine lachte breed naar haar. Zij glimlachte verleidelijk terug. Antoine stak een arm naar haar uit. Ze leunde over de tafel naar hem toe. Antoine keek opvallend in haar jurk.

Ze boog nog iets verder voorover en drukte een kus op het voorhoofd van Antoine. Ze opende haar mond een beetje en leek hem in te ademen. Antoine sloot zijn ogen en kreunde zacht. Liam keek naar het gezicht van de vrouw. Elke seconde dat ze haar mond op het voorhoofd van
Antoine hield leek ze een jaar jonger te worden. Hij zag hoe de huid van haar nek en gezicht langzaam strakker werd. Haar ogen kwamen minder diep in de kassen te liggen en ze kreeg kleur op haar wangen. Liam werd bang. De prikkeling die hij in zijn onderrug had als hij haar zag was veranderd in een schreeuwende jeuk. Hij wilde weg. Hij moest weg, de vrouw maakte hem bang. Liam kon zich niet bewegen.

De vrouw liet het voorhoofd van Antoine los en hij kreunde weer zacht. Ze lachte naar Liam en hij zag haar gezicht, ze was zeker twintig jaar jonger geworden. Antoine had zijn ogen nog steeds dicht en hing tegen de muur aan. Hij had een tevreden en voldane uitdrukking op zijn gezicht. De vrouw wilde zich naar Liam toebuigen. Hij probeerde op te staan, maar hij zat vastgeplakt aan de harde bank. Het gezicht van de vrouw kwam steeds dichterbij. Voor ze Liams hoofd raakte werd ze aan haar arm getrokken door Van Dijk. Hij kon blijkbaar nog wel bewegen.

‘Mijn beurt, lekker ding’, zei hij met zijn hoge stem. Ze lachte en keek Liam een seconde recht aan. Er ging een koude rilling door hem heen zodra haar lege blauwe ogen die van hem raakte. Koud als die van een haai. Ze liet zich naar Van Dijk toetrekken en kuste ook hem op zijn voorhoofd. Ze hield hem rechtop door zijn schouder vast te houden met haar nu gespierde hand met lange rode nagels. Liam zag tijdens de kus de jaren van haar aftikken. Antoine begon naast hem bij te komen.

‘Een betere roes is er niet’, zei hij tegen Liam. Liam probeerde zich weer te bewegen, hij moest daar weg. Het lukt hem om langzaam op te staan. Zodra hij zijn benen weer onder zich had maakte hij dat hij weg kwam. Hij moest het café uit. Hij zou er nooit, nooit meer terugkomen. De grote opdracht zou hij ook laten zitten. Hij kwam er wel met kleinere opdrachten. Hij wilde geen contact meer met dit subject.