‘Dat lijkt me nu echt een leuk idee’, zei mam. Ik zag er tegenop. Mijn haar had ik meestal in een staart of het hing stijl langs mijn gezicht. Ik had er nooit over nagedacht om het te krullen. Dat soort behoeftes kende ik niet. Ik vond het ook oneerlijk. Ik moest alles meedoen wat Ella en Saar wilden. Wat ik wilde werd naar de achtergrond geschoven. Ik had al verschillende dingen voorgesteld aan mijn nieuwe zussen. Ik wilde naar het zwemparadijs in het midden van het park, maar dat vonden zij naar chloor stinken. Ook zou het water niet goed zijn voor hun haren. Ik had voorgesteld om naar het klim-bos te gaan. Ik had gelezen in de flyer op de heenweg in de auto dat daar speciale soorten bomen geplant waren waarvan de vertakkingen dicht bij de grond beginnen. Perfect voor klimmen. Dat wilden ze niet, omdat ze alleen maar goede kleren bij hadden. Ikzelf had juist geen goede kleren meegenomen naar een lang weekend vakantiepark dat gericht is op kinderen.

Dit weekend had ik me anders voorgesteld. Het was de eerste keer dat de dochters van Jurre er een heel weekend waren. Ze leken zo veel minder op mij dan ik verwacht had. Ze kwamen wel vaker eten, maar daarna gingen ze altijd weer naar huis. Iets wat ik helemaal niet erg vond. Ze waren niet onaardig tegen mij, maar ze waren zo anders. Ik was graag buiten, zij niet. Zodra we aankwamen bij het huisje zag ik direct dat het dak de perfecte hoogte had om op te klimmen. Vanaf de punt van het dak kon ik precies de boom naast het huisje instappen. Vanuit daar kon ik nog iets verder omhoog en over het park heen kijken. Het leek me prachtig daar boven. Tijdens het eten kwam ik erachter dat Ella en Saar allerlei gezichtsmaskertjes bij hadden om vanavond lekker te ontspannen. Hun woorden, niet die van mij. Ik wilde het park verkennen voordat het helemaal donker zou worden. Mam wilde niet tegen de dochters van Jurre ingaan. Dus het had geen nut om dat voor te stellen.

‘Denk je niet dan, Jasmijn?’ vroeg mijn moeder aan mij. We zaten nog steeds aan tafel. Na het woord gezichtsmaskertjes had ik de bui al zien hangen. Dit ging een hele lange avond worden. ‘Ja hoor’, loog ik. ‘Laat de meisjes dan maar van tafel gaan, dan kunnen ze beginnen.’ Ik hield met moeite mijn spaghetti in mijn maag bij de woorden van Jurre. “Meisjes”, ik had het nooit fijn gevonden als ik in een groepje werd geduwd met “de meisjes”. Geen idee waarom, maar het maakte me misselijk. Ella en Saar stonden giebelend op en liepen door de kleine woonkamer naar de badkamer.

Het was een redelijk modern huisje, maar wel heel klein. Het was gemaakt op zes personen. Dat wilde zeggen dat er zes bedden stonden. Een tweepersoonsbed op een kleine slaapkamer meteen links van de voordeur. Rechts was een kleine open keuken en eettafel. Met een lage muur werd het gescheiden van een tv en twee banken. Beide voor net drie personen. Over de tv heen ging een trap naar de zolder. De zolder zat onder een puntdak en er stonden twee stapelbedden tegen de enige rechte muren. In het bovenste bed kon je alleen precies in het midden rechtop zitten. Natuurlijk hadden Ella en Saar de onderste bedden al bezet. Hun koffers lagen ook al direct op een van de bovenste twee bedden. Voor mij was er geen keuze meer geweest. Ik klaagde niet, alle bedden waren prima.

Nu volgde ik mijn “zussen” naar de badkamer die naast de enige echte slaapkamer en tegenover de trap lag. Het was een moderne badkamer waar alle hedendaagse gemakken ingepropt waren. Er was een losse douche en een bubbelbad. Een hangtoilet, een dubbele wastafel en een enorme spiegel. Ella had hun toilettas van zolder gehaald en hem open op de wastafel gezet. Hij puilde uit. We waren maar twee nachtjes weg en ik had veel en veel minder bij. Ik had mijn tandenborstel, tandpasta en shampoo los in mijn rugzak gestopt. Saar had het over een jongen die ik niet kende en Ella vroeg haar helemaal uit. Ze leken het leuk te vinden, ik luisterde niet.

Ik stelde me voor dat ik kon vliegen terwijl ze een masker op mijn gezicht smeerde. Dat ik vanaf de boom naast het huisje opsteeg en over heel het park heen kon vliegen. Het zou prachtig zijn, zeker nu het donker begon te worden en in de meeste huisjes het licht aanging. Misschien hadden ze wel ergens een kampvuur. Ik onderging de transformatie die Saar en Ella mij aandeden. Ik knikte netjes wanneer dat van mij gevraagd werd en ontweek met mijn ogen de spiegel. Ik moest dit leuk vinden, want ik was een meisje. Dit is nu eenmaal wat meisjes deden.

Ik voelde er weinig voor, maar stemde zelfs in met dat ze make-up op mijn gezicht smeerden en mijn haar in de krul zette. Ze genoten er van en hielden geen seconde stil. Ik kreeg niks mee van de oppervlakkige gesprekken. In mijn hoofd kon ik van gedaante verwisselen. Het ene moment was ik een vogel en het andere een wolf. Mijn hoofd was een heerlijke plek om te zijn. Ik werd uit mijn fantasie getrokken door Ella die mij heel blij verklaarde dat ik klaar was. Voor het eerst die avond keek ik in de spiegel.

Ik zag mezelf niet. Ik zag niet mijn steile haar waar ik meestal een pet overheen getrokken had. Ik zal mijn ogen ook niet meer. Ik zag een meisje zitten. Ik wist dat ik het was, maar dat voelde niet zo. Het voelde niet als mij. Als Saar nu zou zeggen dat ze een foto van iemand anders op de spiegel hadden gehangen zou ik dat beter geloven dan nu ze mij vertelde dat ik het was.

Langzaam, heel langzaam zag ik mezelf in het meisje. Er ontstond een knoop in mijn maag. Zo had ik mezelf nog nooit gezien en zo wilde ik mezelf ook helemaal niet zien. De spaghetti van eerder die avond dreigde naar boven te komen. Ik werd misselijk en ik walgde van mezelf. De make-up en het gekrulde haar zorgde ervoor dat ik me vies voelde. Ik wilde onder de moderne regendouche gaan staan en alles van me afwassen. De glazen douchedeur dichttrekken en alles en iedereen buiten sluiten. Ik wilde alleen zijn. Niemand mocht me zo zien. Ik wilde mezelf ook niet langer zo zien. Met moeite maakte ik mijn ogen los van de spiegel en merkte dan Ella en Saar de badkamer uit waren. Ik hoorde ze tegen mijn moeder vertellen hoe mooi ik was geworden. Ik vond mezelf niet mooi, mijn moeder mocht me zo niet zien.

Vluchtig keek ik om me heen. Boven het bubbelbad zat een kiepraam in de muur. Ik moest weg uit de badkamer die ineens heel klein en benauwd leek. Ik stond op en liep naar het raam toe. Het ging ver genoeg open voor mij om doorheen te klimmen. Ik stapte op de rand van het bad en hoorde hoe de opgewonden stemmen van Ella en Saar dichterbij kwamen. Behendig klom ik door het raam. Via de verrassend stroeve dakpannen klom ik naar de top. Het was buiten donker geworden en ik voelde hoe de wind aan mijn krullen trok.

Op de punt van het dak ging ik zitten en maakte mijn haar vast met een elastiekje dat ik altijd om mijn pols droeg. Ik haalde diep adem en keek om me heen. Het uitzicht was mooier dan ik verwacht had. Ik kon verder kijken en hoefde niet eens de boom in om de verlichtte glijbanen van het zwemparadijs te zien. Ze staken fel af tegen de donkere lucht. De maan stond achter mij en mijn hersenen gingen weer terug naar het idee dat ik van gedaante zou kunnen wisselen. Ik wilde op dat moment die wolf zijn en naar de maan huilen. Ik wilde weten of er meer waren zoals ik. Mijn echte familie roepen. Terwijl ik me voorstelde hoe mijn wolvenfamilie eruit zou zien hoorde ik mijn moeder mijn naam roepen.

Haar stem klonk rustig en uitnodigend. Ik maakte aanstalten om weer van het dak af te dalen. Jurre zijn stem riep mij ook. Hij klonk in paniek. Ik wist hoe volwassenen konden doen als ze in paniek waren. Demonstratief ging ik weer zitten en keek naar de glijbanen. Ik zou hier voorlopig blijven zitten. In elk geval totdat ik het echt koud kreeg.