‘Ik dacht dat dit alleen in Amerika gebeurde’, fluisterde Jady. Ze drukte zich dichter tegen Sabir aan. Ze zaten op de grond en hij had zijn arm om haar heengeslagen. Hij voelde dat zij zich tegen hem aandrukte en knuffelde haar.

‘Blijkbaar niet’ zei hij terwijl hij ongemakkelijk ging verzitten op de harde grond. Hij voelde hoe Jadys schouder begon te schokken. Jady duwde haar gezicht tegen de borst van Sabir aan. Hij had haar pas drie dagen geleden verkering gevraagd. Dat terwijl ze al het hele schooljaar achter hem aan liep.

Ondanks dat ze nu officieel een stel waren voelde ze zich niet veilig bij hem. Met de situatie om haar heen betwijfelde ze of ze zich nog bij iemand wel veilig zou voelen. Nu ze een setje waren hoorde Jady blij te zijn. Ze vertelde zichzelf ook dat ze blij was, maar ze voelde het niet. Ze had zo lang naar Sabir gekeken, wist ook al heel veel van hem. Ze had gezorgd dat hij haar zag staan. Nu ze echt samen waren viel hij tegen. Hij was helemaal niet wat zij van hem verwacht had. Ze had hem zo geweldig gemaakt in haar hoofd. In gedachten deed hij alles voor haar, maar in het echt dacht hij alleen maar aan zichzelf. Op dit moment had ze niemand anders in het klaslokaal, dus drukte ze zich dichter tegen hem aan. Zijn zachte vest voelde fijn. Ze was bang, en niet alleen maar om de situatie in de school. Ze was bang dat ze in de armen van Sabir dood zou gaan en ze begon te huilen. Ze had een goed excuus om te huilen, meer kinderen uit haar klas deden dat. De echte reden dat ze huilde zou niet opvallen.

Sabir voelde de tranen van zijn vriendinnetje langzaam door zijn vest heen sijpelen. Ze lag de hele tijd op dezelfde plek. Hij zou op deze manier een vlek op zijn lievelingsvest krijgen. Dan had ze vandaag ook nog oogmake-up op. Dat gaf zeker vlekken. Zijn moeder zou het wassen, dus dat was geen probleem. Maar hij zou de rest van de dag rond moeten lopen met een vlek op zijn borst, daar zag hij tegenop. De rest van de dag, als ze hier levend uit zouden komen, in elk geval. Hij was niet bang. Hij besefte niet dat het echt kon zijn. Het was ook niet echt, zei hij tegen zichzelf. Hij was een oefening. Hij hoorde sirenes op het schoolplein. Bij een oefening roepen ze nooit politie op, besefte hij. Hij dacht aan leuke dingen, de middag ervoor. Hij hoorde dat Jady makkelijk was. Dat wist heel de school. Hij gaf niet zo veel om haar, maar ze was nu van hem. Nu hij haar gevraagd had zou ze niet met een ander gaan. De macht die hij daarbij voelde vond hij fijn. En het was fijn geweest. Jady speelde nog even of ze het niet wilde, maar had daarna ingestemd. Hij voelde zich sterk en wilde dat elke avond. Hij was niet meer bang voor de situatie in de school, hij werd bang voor dat er nooit meer zo een middag zou komen.

Jady voelde dat Sabir haar een kus op haar hoofd gaf. Ze walgde ervan. Door zijn kus liep er een koude rilling over haar rug. Ze wilde niet dat hij haar ooit nog kuste. Hij aaide met zijn hand over haar been. Ze rilde weer en ze voelde dat ze in paniek begon te raken. Ze wilde het niet, maar ze moest blijven zitten. Ze had spijt van de dag ervoor, zo veel spijt. Ze kon niet meer stoppen met huilen om wat ze gedaan had. Ze had het toegelaten, dat was haar eigen schuld. Ze had met haar volle verstand haar eerste keer aan Sabir gegeven. Ze had het niet moeten doen, maar nu kon het niet meer terug. Ze kon het niet terugnemen. Hij wreef weer over haar been. Ze kreunde en duwde hem van zich af. Haar been schoof over de ruwe vloerbedekking. Het deed pijn aan haar knie en ze huilde nog harder.

‘sssst’, siste meneer Drunen. Hij gebaarde daarbij met zijn handen naar Jady.

Sabir snapte niet waarom Jady niet meer bij hem wilde zitten. Het was enorm belangrijk dat ze stil bleven zitten. Dat had meneer Drunen gezegd. Niemand in de klas had dit ooit meegemaakt, zelf hun economie leraar niet. Hij wist wel wat ze moesten doen. Jady had niet mogen bewegen. Sabir keek naar haar. Ze had haar knieën opgetrokken en haar hoofd ertegenaan geduwd. Hij kon haar gezicht niet meer zien. Ze was niet heel knap, maar ook niet de lelijkste van de school. Hij had haar alleen maar geaccepteerd omdat ze makkelijk was. Nu knaagde er iets in hem dat het misschien toch niet heel eerlijk was tegenover haar. Zij was helemaal verliefd op hem. Hij wilde naar haar toe om dat te zeggen en weer een arm om haar heen te slaan. Hij bewoog.

‘Blijf zitten’ siste meneer Drunen tussen zijn tanden door. De aandacht van de hele klas was op Sabir gericht en hij voelde alle ogen branden. Hij ontspande zijn lichaam weer en het zakte terug in de ongemakkelijke houding. Hij schrok zodra er in de gang buiten het klaslokaal een deur hard opengegooid werd. De klap werd gevolgd door iemand die begon te rennen. De persoon had voor het klaslokaal gestaan.

De rennende sneakers werden gevolgd door zware laarzen vanuit de richting van de opengeslagen deur.

‘Blijf staan of ik laat de hond los!’ De woorden werden gevolgd door het luid blaffen van een grote hond. De voetstappen stopte niet. ‘Blijf staan!’ klonk het weer. De rennende stappen stopten niet. ‘Ik laat de hond los!’ riep dezelfde stem.

Jady maakte zich zo klein als ze kon. Ze drukte haar natte gezicht zo hardmogelijk in haar bovenbenen. Ze voelde een kramp in haar nek van het duwen, maar durfde niet te bewegen. Ze hoorde Sabir naast haar bewegen.

De beweging van Sabir werd afgekapt door heftige handgebaren van de leraar. Hij wilde naar Jady toe, bij haar zijn. Zij wilde hem het liefste zo ver mogelijk bij haar vandaan hebben.

De hond rende blaffend door de gang. Er klonk een schot en de hele klas leek als 1 in elkaar te duiken. De hond gromde en er gilde een jongen. Iemand gaf de hond een onverstaanbaar commando en het schreeuwen stopte. Er werd niks gezegd. In de klas was het muisstil en op de gang klonk een wirwar van voetstappen. Jady durfde pas te bewegen toen ze een hand van meneer Drunen op haar schouder voelde. Ze keek op. Het klaslokaal was op haar en haar docent na leeg.

‘Hij is meegenomen door de politie, alles is weer oké’, zei meneer Drunen. Het luchtte Jady op dat het gevaar geweken was en ze voelde zich nog opgeluchter toen ze merkte dat Sabir al weg was.