Jolien stond in de keuken, ze legde de laatste hand aan het beslag voor de cake die ze wilde maken. Ze bakte wel vaker als ze vrolijk was. Vanochtend had ze van de huisarts het beste nieuws gekregen dat ze ooit had gehad. Ron en zij waren al twee jaar bezig met het verwekken van een kindje. Het wilde steeds niet lukken en het hielp ook niet mee dat hij vaak op reis was voor zijn werk. Bij de reizen hield hij geen rekening met haar cyclus, dus het had wat langer geduurd.

Vanochtend had haar huisarts haar het goede nieuws medegedeeld dat ze zwanger was. Ze wisten nog niet of het kindje gezond was, maar er groeide iets in haar. Ze wilde haar man bellen en met hem zijn, maar dat ging niet. Hij was ergens in het buitenland voor zijn werk. Dat was hij vaak, de afgelopen jaren steeds vaker. Maar hij verdiende goed en zij kon doen wat ze leuk vond. Jolien nam zich voor dat wanneer de cake klaar was ze weer even naar de bibliotheek zou fietsen. Ze kon alleen geen boeken over haar zwangerschap meenemen. Het was een dorp waar ze woonde en het woord zou zo rond zijn. Dat mocht pas gebeuren als Ron terug was van zijn reis en op de hoogte was van de situatie. Ze wilde dat hij het van haar zou horen.

Ze goot het cakebeslag in de vorm, schoof de vorm in de oven en zette haar kookwekker. Ze stapte achteruit en haar blote voeten raakte de door de Zon verwarmde tegels van de keuken. Ze hield van dit huis. Vanaf de eerste keer dat ze het zag was ze verliefd. Vooral de keuken vond ze geweldig. De eerste helft van de dag scheen de zon hier precies naar binnen. Het verwarmde de rode tegels die daarna nog lang de temperatuur vasthielden. Jolien schonk voor zichzelf een glas water in en keek door de glazen achterdeur naar de tuin. De Zon stond ook vol op het egaal groene gras. Met een hand op haar buik zag ze voor zich dat er over een paar jaar een klimrek zou staan.

Toen zij klein was wilde ze altijd een klimrek hebben, maar daar was geen plek voor. Haar kindje zou er een krijgen. Er klopte iemand op de keukendeur. Hun achterdeur stond altijd open en vrienden kwamen via de garage naar binnen.

‘ja, kom binnen.’ Riep ze. Jolien hield zich voor dat ze nog een keer een grappige zin moest bedenken die ze kon roepen. Dan kon ze het saaie “ja, kom binnen” vervangen. Haar overbuurman Kevin stond in de deuropening. Hij was de laatste weken bijna dagelijks bij haar over de vloer. Vooral als Ron op reis was. Jolien wist zeker dat Kevin interesse in haar had. Zij totaal niet in hem, maar ze vond het wel makkelijk dat hij klussen in huis en de tuin deed. Ze was op hem gesteld, maar niet op de manier die hij hoopte.

Hij glimlachte breed naar haar. ‘Ik ruik cake.’ zei hij. Jolien knikte lachend.

‘Daar had ik zin in.’ zei ze.

‘Wat zie je er goed uit vandaag.’ Kevin maakte wel vaker dit soort opmerkingen. Jolien had besloten dat het makkelijkste was wanneer ze deed alsof ze dom was en de opmerkingen niet begreep. Ze was niet dom en ze begreep zijn opmerkingen heel goed. Zowel wat hij ermee bedoelde als wat hij ermee wilde bereiken. ‘Je straalt helemaal, is er iets aan de hand?’ vervolgde hij zijn vleierij. Er was iets aan de hand en Jolien wist wat.

Ze wilde het nieuws zo graag tegen iemand vertellen en Ron was er niet. Ze had goed contact met Kevin en ze kon hem ook wel een vriend noemen. Ze was alleen een beetje bang voor zijn reactie op het nieuws. Ze wist wat hij van haar wilde en was bang om hem kwijt te raken. Ze besloot het voor zich te houden en van onderwerp te veranderen.

‘Het is vanille cake.’ zei ze. Kevin moest lachen.

‘Lekker’ zei hij. ‘Je spreek vanille altijd zo grappig uit.’ Jolien glimlachte terug. Ze had geen idee op welke manier ze het woord uitsprak. Ze had nooit anders gedaan.

‘Je ziet er echt anders uit.’ begon Kevin weer. ‘Ik ken jou, wat is er aan de hand?’ Hij vroeg er nu specifiek naar. De woorden brandde op haar tong. Jolien kon haar glimlach niet meer bedwingen, ze moest het vertellen. Ze kon het niet langer voor zich houden. Ze was te blij.

‘Ik ben zwanger.’ zei ze met een volle glimlach. Het luchtte haar enorm op dat het eruit was. De woorden waren uitgesproken en het was nu echt echt. Ze keek Kevin aan. Zijn ogen waren koud en zijn glimlach was nu geforceerd. Het nieuws was dus niet goed gevallen. Hij glimlachte niet meer, hij hield alleen zijn mondhoeken omhoog. Het was bijna eng om te zien. Jolien probeerde de sfeer nog omhoog te halen.

‘Ik ben er echt heel erg blij mee.’ zei ze.

‘Mooi.’ zei Kevin en hij liep zonder verder nog iets te zeggen de keuken uit en naar buiten. Jolien voelde zich neergeslagen. Ze had zo een goede dag en nu had Kevin dat verpest. Ze keek de tuin in en zag het klimrek weer voor zich. Ze had ineens haar goede humeur weer terug.

In de woonkamer pakte Jolien een boek uit de kast en kroop op de bank. Ze sloeg het open en hield de stoffen boekenlegger in haar hand. Over drie dagen zou Ron weer thuis komen. Dan kon ze het hem vertellen. Ze kon niet wachten tot hij weer terug zou zijn.