Gobelin bomen

Foto door Ingo Joseph

Zonnestralen gluurde voorzichtig door het dikke, felgroene bladerdak van de oude gobelin bomen. De stammen van de bomen waren knokig en verbogen door de jaren heen. Ze stonden er al zo lang ik het me kon herinneren. De officiële naam voor het soort was vast geen gobelin bomen, maar dat was de enige naam die ik kende. De bomen stonden op een verhoging in het bos. Onder de bomen strekte zich een zandvlakte uit. Ik had er vroeger veel gespeeld en met regelmaat dartelde er nog kinderen rond. Vandaag niet.

Ik lag op het zachte mos dat onder de bomen groeide. Ik lag op mijn rug en keek naar de zonnestralen. Het licht en de schaduwen bewogen zich over mij heen in het ritme van de wind. De wind was warm en zacht. Het was een warme dag geweest, maar in de schaduw van de bomen was het heel erg fijn. Ik lag hier al een tijdje uit te stellen dat ik eigenlijk naar huis moest. Ik moest nog een paar dingen afmaken zodra ik thuiskwam, maar daar wilde ik nu niet aan denken. Ik sloot mijn ogen en ademde diep in via mijn neus. De geuren van het bos kalmeerde mij weer. Ik rook de dampige geur van het mos om mij heen. Het deed mij denken aan avonden zoals deze. Avonden waarop er niks anders belangrijk was dan het bos. Mijn voorouders kwamen uit het bos. Zelfs mijn grootouders hadden nog een aantal jaren in dit bos gewoond voordat het te klein werd. Zij maakte deel uit van de laatste die uit dit bos verdreven werden. Ze waren niet actief verdreven, maar er was door het steeds kleiner wordende oppervlakte niet meer genoeg eten om het jaar rond te komen.

Als faunen niet meer van het bos kunnen leven gaan ze verder. Een deel van de groep is verhuisd naar een ander bos wat een stuk verderop lag en nog wel groot genoeg was. Het was in elk geval groot genoeg voor twee gezinnen die daar samenleefde. De geur van het mos waar ik op lag bracht mij terug naar mijn roots. Ondanks dat ik opgroeide in het dorp nam mijn moeder mij elk weekend mee naar het bos om mij te leren hoe de faunen die voor mij waren leefde. Zij vindt het belangrijk dat ik mijn weg in het bos kan vinden. Ik vind dat ook. Ik heb zelfs al een paar vakanties bij de groep in het bos doorgebracht. Het was echt heerlijk.

Buiten de geur van het mos rook ik ook het zand. Die geur was over de jaren niks veranderd. De wind liet de bladeren boven mijn hoofd ritselen en de schaduwen bewogen sneller over mij heen. Met tegenzin opende ik mijn ogen en ging ik rechtop zitten. Het was niet heel veel langer uit te stellen dat ik naar huis moest. Ik keek uit over de zandvlakte. Het witte zand schitterde in de steeds lager staande zon. Ik ademde nog een keer diep in en nam de geuren om mij heen in me op. Ik strekte mijn benen en rekte me zittend uit. Mijn rug voelde een heel stuk beter nu ik een uur languit op het zachte mos had gelegen. Met een soepele beweging ging ik rechtop staan en rekte me weer uit. Ik liep de verhoging af en de zandvlakte op. Mijn hoeven zakte weg in het losse zand. Ik keek nog een keer om naar mijn favoriete bomen en liep naar huis.

Recent Comments

Leave a Reply to Violet Dowell. Cancel Reply