We stappen binnen in een woonkamer. Hier zitten een man en een vrouw van het menselijk ras in hun natuurlijke habitat. Op de leeftijd die ze bereikt hebben komen ze dezer dagen niet veel verder dan deze woonkamer, de aangrenzende keuken en het slaapvertrek op de etage boven hen. De hogere etage kunnen ze te voet of met een zogeheten traplift bereiken. We kijken eerst naar het mannelijke geslacht van het echtpaar. Henk zit op zijn favoriete stoel en leest de krant.

Echt lezen doet hij al een hele poos niet meer. Sinds een maand of twee heeft hij daar geen concentratie meer voor. Hij wilde niet dat Corry iets aan zijn verandering in gedrag zou merken en vragen zou gaan stellen. Hij had de eerste dag dat zijn concentratie weg was de pagina’s van de krant op willekeurige intervallen omgeslagen. Corry had aan het einde van de dag gevraagd of er iets aan de hand was. Die vraag had Henk nog net kunnen ontwijken. Zijn excuus was geweest dat hij de dag ervoor een paar borreltjes op had bij de buurman en zich moe voelde. In de week die volgde had hij gevonden dat hij over het lezen van een pagina drie tot zes minuten deed. Dat was afhankelijk van het aantal artikelen en de grootte van de persfoto’s. Zijn stoel stond precies tegenover de wandklok. Hij hield de wijzers in de gaten om de krant elke negen tot twaalf minuten om te slaan. Hij was ervan overtuigd dat Corry niks doorhad. Ze had in elk geval geen vragen meer gesteld.

Nu richten we onze focus op het vrouwelijke exemplaar van het tweetal. Corry zit aan de massief houten eettafel. Ze heeft een kop thee voor haar staan en leest in een Candlelight roman. Ze is begonnen aan de historische serie van de bekende uitgever. Ze had het liefste dat Henk op dit moment van de dag niks tegen haar zei. Dit waren haar momenten. De momenten dat ze weg kon dromen bij de mannen uit haar boek. Mannen die de afwas deden en nooit met modderschoenen over de net gedweilde vloer stampten. Mannen die na de afwas hun natte shirt uittrokken en hun gespierde buik lieten zien. Mannen die haar recht aankeken en haar zonder moeite naar boven droegen. Ze hoorde Henk kuchen en keek op uit haar droom. Henk las de krant. Dat hield hij nog steeds dagelijks vol. Tot haar voldoening was hij een paar maanden geleden gestopt met hardop commentaar geven op de artikelen die hij las. Alles wat hij zei haalde haar uit haar droom. Nu hij soms voor een half uur aan een stuk zijn mond hield waren haar dromen gedetailleerder en intenser. Sprankelender en levendiger vooral. Haar mannen hadden een gezicht gekregen en zorgden ervoor dat zij zich weer jong voelde. Bij Henk was ze snel oud geworden, eigenlijk te snel. De mannen in haar keuken had telkens een ander gezicht, maar de mannen hadden een gezicht. Vorige maand was een journalist van de plaatselijke krant op de koffie geweest voor een interview. Het was een traditie om met je 50jarige huwelijk in de krant geplaatst te worden. Met foto en interview. De meeste van hun vrienden stonden er al eerder in. De aardige jongen had gevraagd naar het geheim van een goed huwelijk. Henk had direct gevuurd dat ze helemaal geen geheimen hadden voor elkaar. Tot Corry’s verbazing was hij ineens heel fel, maar ze vroeg er niet op door. Zij zelf had geen geheim. Hij vroeg nooit naar wat ze aan het lezen was, dus had ze er nooit over hoeven liegen. Dat viel bij haar onder het niet hebben van een geheim.

Henk had wel een geheim. Hij had zich een maand geleden perfect verdedigd tegen de journalist. Corry wist niet van zijn uitstapje. Zij was bij een van haar clubjes, hij had geen idee waar ze allemaal op zat. Hij had zich laten overhalen door de buurman. Dat ene uitstapje waar hij dagelijks achter zijn krant aan dacht. Hij zag nog steeds de dansende dames voor zich. Hij hoefde niet eens meer zijn ogen te sluiten om de rode lichten te zien en de warme geur te ruiken. Hij zag hoe dat ene meisje haar top langzaam uittrok. Hoe het andere meisje met haar voeten op zijn ooghoogte stond te dansen rond een paal. Hij zag in het ochtendlicht van zijn woonkamer de verdonkerde ruimte vol danseressen weer voor zich. Hoe het meisje in zijn schoot ging zitten en langzaam haar kleren uittrok. Hij had haar niet aan durven raken, maar in gedachten legde hij zijn handen overal neer. Nu deed hij dat nog steeds. Dat was alles waar hij aan dacht terwijl hij netjes elke negen tot twaalf minuten zijn pagina omsloeg. Na elk beeld van de vrouwen keek hij angstig op de klok. Om precies op tijd zijn pagina om te slaan. Corry had niks gemerkt aan zijn gedrag, daar zorgde hij wel voor. Hij voelde zich al weken niet meer schuldig over zijn avond. Zijn schuldgevoel was weggeëbd zodra Corry zijn verandering in gedrag niet opmerkte. Op dit moment van de dag zat zij aan tafel te lezen en hij in zijn stoel. Ze zeiden niks, maar ze maakten genoeg mee.