Tik. Het was zover. Tik. Toby haalde diep adem. Tik, deze was harder. Hij wist dat hij moest gaan. Dirk zou niet ophouden. Tik. Toby liep naar zijn slaapkamerraam. Hij schoof zijn gordijn een stukje verder opzij. Hij stak zijn hand op naar Dirk die in zijn achtertuin stond. De paar jaar oudere jongen maakte een ongeduldig gebaar met zijn arm. Toby wist dat hij op moest schieten. Als zijn ouders wisten wat hij ging doen zouden ze echt een slot op zijn deur maken. Ze hadden zijn mobiele telefoon al, daarom stond Dirk nu in zijn achtertuin en gooide hij dingen tegen het raam aan.

Toby pakte zijn rugzak van zijn bureau en liep zonder het licht aan te doen en zo stil mogelijk naar de gang. Via de trap liep hij naar beneden en de keuken in. Hij opende voorzichtig de keukendeur. Het geluid van de tv kwam via de woonkamer de keuken in. Zijn ouders zaten op de bank, zoals elke avond. Hij hoopte uit alle macht dat zijn moeder op dat moment niet naar de keuken zou lopen om wat te drinken te halen. Toby liep naar de achterdeur en zijn schoen piepte op de tegels. Hij stond stil en luisterde intensief of hij beweging hoorde in de woonkamer. Hij hoorde alleen de televisie. Hij liep door naar de tuin. Hij wist onder welke hoek de achterdeur piepte. Hij opende de deur op een kier voor de piep en perste zich naar buiten.

‘Hèhè.’ zei Dirk veel te hard. Toby dook in elkaar en suste hem. Dirk glimlachte vals en zei nog harder ‘hij is even weg.’ Hij lachte hardop. Toby liep de tuin door naar de poort en trok Dirk mee. ‘Die horen echt niks hoor, man.’ Toby reageerde niet. Dirk maakte een hopje achter hem en zijn tas rammelde. Toby nam de moeite niet om om te kijken. Hij stampte door de tuin heen en liep de poort uit. Dirks scooter stond aan de straat. Toby wilde niet doen wat ze vanavond gingen doen, maar hij had niet veel keuze. Hij stond bij Dirk in het krijt.

Toby had een kwartier bij Dirk achter op de scooter gezeten. Hij haatte de manier waarop Dirk over de gladde straatstenen scheurde. Bij elke bocht die ze omgingen wilde het avondeten van Toby verder omhoog komen. Hij hield zijn ogen dicht in een poging om zijn maag en zijn zenuwen rustig te krijgen. Het deed meer kwaad dan goed. Toby was opgelucht toen Dirk de scooter stil zette. Zodra hij besefte waar ze waren kwamen zijn zenuwen harder terug dan daarvoor. Ze stonden voor een hek. Daarachter stonden treinen stil. Dirk glimlachte breed. ‘Kom dan, watje.’ zei hij spottend en liep voor Toby uit.

Na een meter of 50 stopte Dirk abrupt. Hij trok was aan het hek en het bewoog. Een deel van het gaas zat los en Dirk ging door het gat heen. Toby twijfelde, hij kon nu nog terug. Het was best ver lopen naar zijn huis, maar het was wel te doen. Hij zag dat Dirk omkeek naar hem en hij wist dat hij alleen in theorie terug kon. Toby haalde diep adem en kroop ook door het hek. Hij liep achter Dirk aan het terrein op.

Dirk had een goede plek uitgezocht. Hij opende zijn schoudertas en haalde er twee spuitbussen uit. Hij stak Toby een van de bussen toe. Twijfelend nam hij hem aan. Het ging door zijn hoofd dat zijn vingerafdrukken nu op de bus stonden en hij nu echt niet meer terug kon. ‘Wat kijk je nu bang?’ Vroeg Dirk terwijl hij zijn bus schudde. Toby kon de goede woorden niet vinden. Dirk lachte hardop. Toby keek angstig rond om te zien of iemand hen opgemerkt had. ‘Doe nou maar gewoon.’ ging Dirk verder. ‘Dit wordt gewoon opgeruimd van belastinggeld.’ Hij hield zijn spuitbus voor het gele oppervlakte op de trein en begon te spuiten. Toby focuste zich op zijn eigen spuitbus en drukte de bovenkant in.

‘Eh!’ hoorde hij op het moment dat de verf de trein raakte. Met een ruk keek Toby in de richting van het geluid. Hij zag een zaklamp hun kant op komen. Achter de zaklamp aan kwam een dikke man. Hij liep op een drafje. ‘Shit.’ Hoorde hij Dirk zeggen. Dirk trok de spuitbus uit zijn hand en gooide ze beide in zijn tas. ‘Blijf staan.’ Hoorde Toby de bewaker roepen en hij wilde blijven staan. Dirk pakte zijn tas op en begon te rennen. Toby had geen andere keuze dan achter hem aanrennen. Hij hoorde de bewaker vloeken en naar hen roepen. Toby rende harder dan ooit tevoren. Hij voelde niet dat zijn ademhaling omhoog ging. Zijn adrenaline niveau was zo hoog dat het zijn conditie overtrof. Hij rende achter Dirk aan totdat ze bij zijn scooter waren. Toby moest opschieten om nog nee te kunnen rijden.

Dirk scheurde nog harder dan op de heenweg. Zodra Toby’s adrenaline enigszins gezakt was voelde hij tranen prikken achter zijn ogen. Hij wilde ze heel graag tegen houden, maar het ging niet. De emotionele ontlading was te groot om de tranen binnen te houden. Hij klemde zich vast aan de scooter van Dirk en hoopte dat ze niet zouden vallen. Dirk remde hard en Toby viel bijna van de scooter af. ‘We zijn er.’ zei Dirk zodra hij vond dat Toby te lang bleef zitten. Toby stapte af en hield zijn gezicht weggedraaid van Dirk. ‘Dat was echt super vet.’ zei Dirk tevreden. ‘Ja.’ reageerde Toby zacht. Hij keek niet meer om en liep naar huis. Hij deed geen moeite om stil te doen op weg naar zijn kamer. Hij sloeg de deur achter zich dicht en liet zich in zijn kleren op bed vallen. Hij huilde de rest van de opgebouwde spanning eruit.