Sem wist nooit wat hij aantrof zodra hij de ruimte instapte. Hij ergerde zich al maanden aan het feit dat de naam van de persoon voor hem achtergehouden werd.

Deze keer niet. Deze keer was hij dankbaar dat hij niet van tevoren wist dat zij het was. En zij was het echt. Hij wist niet waardoor ze hier lag, maar hij was er dankbaar voor. Hij was dankbaar voor het feit dat zij het was en niet een routine oudje. De oudjes die hem weinig deden. Zij liet zijn hormonen door zijn lichaam gieren. Precies zoals ze altijd gedaan had. Zij had een uitwerking op hem die tot nu toe niemand heeft kunnen evenaren. Zelfs nu zo stil daar lag, was ze prachtig.

Ze was vol leven en helemaal van hem. Ze was zo stil en beeldig dat Sem vergat te ademen. Hij voelde zich licht worden in zijn hoofd en nam een hap lucht. De bekende kadaver-geur kwam mee met de zuurstof die hij verwelkomde.

Het was een bekende geur, maar er zat iets nieuws in vermengd. Een zoete geur die ervoor zorgde dat zijn speeksel in overmaat aangemaakt werd en die het lichte gevoel in zijn onderbuik aanwakkerde. Het was iets anders dan de vlinders die hij gevoeld had toen ze nog leefde. De vlinders werden gevormd door haar fysieke afstand en haar afstandige gedrag. Nu was het anders. Nu lag ze hier alleen in de kamer. Het voelde alsof ze hier speciaal voor hem lag. Alleen voor hem in de afgesloten kamer. Hij zou zijn taken uit moeten voeren, zoals hij dagelijks deed.

Hij wist wat hij moest doen en moest zijn routine afwerken. De instructies van de familie waren onder een hoek van de kist gestoken. Hij moest hetzelfde doen als wat hij al jaren deed, maar voor het eerst was hij zenuwachtig om haar aan te raken. Ze lag hier en het was zijn taak om haar aan te raken, maar hij kon het niet. Hij was te opgewonden om haar te behandelen. De spanning in zijn onderbuik was overweldigend en hij voelde een erectie opkomen.

Hij was professioneel en wist dat hij zijn taken uit moest voeren. Hij wilde haar graag aanraken, te graag. Daardoor durfde hij het niet. Hij vertrouwde niet op wat zijn handen zouden doen. Hij had zo veel jaren naar dit moment uitgekeken. Sinds ze bij hem in de klas was gekomen, hij kon zich niet eens meer herinneren hoeveel jaar dat geleden was, keek hij er al naar uit om haar aan te raken. Dat had nooit gemogen en nu moest hij. Sem ademde een keer diep in en uit voordat hij zijn hand uitstak naar de instructies.

Het waren vrij standaard instructies. Lichte make-up in warme tinten, een neutrale lip en zo weinig mogelijk foundation. Sem verbaasde zich er nog steeds over dat veel nabestaanden geen idee hadden dat weinig foundation haast nooit een optie was bij een lijk. Zeker niet wanneer diezelfde familie ook een open kist wilde bij de service.

Sem keek op van het papier en besefte hoe dicht hij bij haar gezicht stond. Ze had hem altijd ontweken, maar nu nodigde ze hem uit om haar aan te raken. Het stond zelfs op papier dat hij haar aan moest raken. Hij zag hoe haar lange wimpers zachte schaduwen op haar grauwe wangen legden door het klinische licht in de ruimte. Hij zag hoe haar wangen iets of wat ingevallen waren. Haar lippen weken iets uiteen, waardoor hij de hechtingsdraad zag zitten. Haar kleur was weg, maar ze had en nog nooit zo prachtig uitgezien. In volledige rust. Sem hief langzaam zijn hand en liet zijn vingers rusten op haar wang. Hij had verwacht dat ze koud was, maar ze was koud. Het was de eerste keer dat hij haar aanraakte en ze was koud. Heerlijk koud, prachtig koud. Geen zweet, geen vet, geen vieze make-up. Ze was schoon en koud. Ze voelde precies zoals hij zich altijd voorgesteld had dat ze zou voelen.

Sem liet zijn vingers langzaam over haar wang glijden. Hij streelde haar. Hij voelde met zijn vingers langs haar wimpers en zag hoe de zachte schaduwen op haar wangen bewegen.

Zijn hand verbrak de perfectie. Hij was de enige die haar perfectie kon doorbreken. Op het clipbord in zijn handen stond dat hij haar perfectie moest doorbreken. Hij moest de vettige foundation op haar koele wangen smeren. Haar iets of wat openstaande lippen bekladden met de beige kleur. Hij moest haar verpesten, dat was zijn baan. Maar hij kon het niet over zijn hart verkrijgen.

Hij keek naar haar gezicht en prentte de rust en de pracht die hij zag in zijn hoofd. Hij moest het nu verpesten, maar hij kwam later terug. Hij zou terugkomen en dat perfecte beeld terugzien. Hij zou bij haar zitten en hun toekomst plannen. Hij wist dat er geen toekomst was, maar die kon hij wel maken. Die moest hij maken.