De lichten aan het plafond gingen uit. De medewerker van de attractie speelde zijn angst goed. Clarissa kreeg toch wel echt spijt van haar keuze om mee te gaan. De rest van de groep had haar over kunnen halen voor deze attractie. Het scheen het beste en meest realistische te zijn wat het park ooit neer had gezet. Het meest angstaanjagende ook. Normaal gesproken waren de attracties in het park niet zo spannend, dus had het met Hollywood samen gewerkt om bezoekers te trekken. Clarissa haatte spookhuizen, maar dit scheen gewoon heel knap in elkaar te steken. Dat was een van de argumenten geweest om haar over te halen. De belichting en het geluid zouden perfect op elkaar afgestemd zijn en er werd zelfs gebruik gemaakt van angstopwekkende geuren.

Ja, ze zag er al vanaf het moment dat de attractie ter sprake kwam tegenop. Ze mocht zich alleen niet laten kennen tegenover haar nieuwe vrienden. Ze mochten niet denken dat ze dit niet durfde, dan zou ze weer afgestoten worden. Dat gebeurde elke keer wanneer ze zichzelf was. Deze mensen kenden haar nog niet, dus was ze in de luxe positie om te zijn wie ze wilde zijn. Ondanks haar nieuwe poging om ergens bij te horen hield ze er niet van als haar lichaam voor de gek gehouden werd. Nu vond ze zichzelf in een cirkel met andere ongelukkigen om een gat in de grond heen. Met gedimde lichten en een hoge adrenaline spiegel. Haar amygdala werkte op volle kracht en bleef maar hormonen uitpompen naar haar toch al zo instabiele lijf. De ruimte was tamelijk kaal en klinisch ingericht. Ze had geprobeerd het verhaal in de vorige ruimte te negeren. Toch had ze vlagen opgepikt over het boren in de grond naar archeologische relikwieën en verdwenen wetenschappers. Ze had bij het betreden van de huidige ruimte rondgekeken in de hoop projectoren of boxen te vinden. Alles was perfect weggewerkt, de ruimte straalde vakmanschap uit.

Er liep een koude rilling over haar rug. Anderen schenen het ook te voelen, want een golf van enthousiasme ging door het publiek. Clarissa wist dat het koude lucht was die de ruimte ingepompt werd, maar dat geloofde haar instinctieve angst niet. Ze was nu echt bang. Het moest niet lang meer duren, anders kreeg ze haar opkomende paniekaanval niet meer weg geademd. Vanuit het gat in de grond verscheen een licht. Wat er ook ging gebeuren, het ging nu gebeuren.

De acteur die in dienst stond van het park mompelde wat in zichzelf terwijl hij over de balustrade in het gat keek. Hij mompelde woorden als “abnormaal” en “vreemd”. Ze wist dat het allemaal gespeeld was, maar toch had Clarissa een naar voorgevoel. De lichten in het gat werden feller. De acteur speelde dat hij zichzelf rustig hield.

‘Er zijn wat technische problemen’, zei hij met gespeeld bevende stem. ‘Ik wil u allen verzoeken om mij te volgen naar de uitgang.’ Sommige bezoekers keken oprecht bezorgd en wilden de man volgen naar de uitgang. Het grootste deel van het publiek was al op de hoogte van de verhalen die zich op sociale media de ronde deden. Clarissa ook. Toch wenste ze dat ze ongezien achter de medewerker aan kon lopen. Zodra de acteur bijna in de deuropening stond sloegen de deuren met een klap dicht. De klap ging gepaard met een gil van een banshee. Het geluid leek overal vandaan te komen. Het leek in de muren te zitten. Clarissa hoorde dat de gil nagemaakt was, zij wist immers hoe het echte geluid klonk. Maar het kwam wel dichtbij, akelig dichtbij. Ze kreeg haar twijfels over de attractie. Ja, het zat goed in elkaar. Maar het was te goed. Het was gemaakt door iemand die er echt verstand van had. Op het moment dat haar hartslag daalde herkende ze ook de geur die haar zo op scherp had gezet. Het rook naar vampier. Iemand had heel hard zijn best gedaan om de geur na te bootsen. Het leek heel erg op de echte geur en kwam weer te dichtbij, maar het rook nog steeds gemaakt. Zeker goed genoeg om haar lichaam voor de gek te houden, maar niet haar hoofd.

Bij het dichtslaan van de deuren kwamen er uit verschillende plekken in het publiek kleine gilletjes. Het licht in het gat zwol aan en het geluid van ijzeren kettingen klonk zacht en ver weg. Dit klonk wel echt. Clarissa was niet meer bang, ze maakte zich zorgen. Ze had medelijden met wat er dan ook uit het gat ging komen. Ze voelde aan de energie die steeds dichterbij kwam dat hetgeen in het gat haar nodig had. Het wilde hier niet zijn. Clarissa boog zich verder naar het gat toe en zette een paar stappen naar voren. Ze zag iemand van de groep waarmee ze was haar bemoedigend aankijken, maar ze negeerde hem. Hij had haar niet nodig. Het ding in het gat wel. Ze had al een tijdje geen dood bezoek meer gehad, in elk geval niet sinds ze weer verhuisd was. Nu had ze het zelf opgezocht. Per ongeluk, maar wel zelf. Dus moest ze helpen.

De lichten in het gat kwamen nu snel naar boven en werden begeleid door gedempt gegil en gefluister op hetzelfde volume. Het zat gevangen. Het geluid was gedempt, zo te horen door het ijzer. Met een golf aan nieuwe geuren en koude lucht schoten er vijf vrouwelijke geesten uit het gat. Bijna iedereen in het publiek schrok en een aantal gilden. Een van de geesten kwam met haar hand langs de wang van Clarissa af. Ze voelde hoe het wezen de huid op haar wang sneed. Het bloedde niet, maar haar huis was wel geschramt. Geen geesten dus, maar wel echt. Clarissa wist het zeker. De doorzichtige vrouwen zaten aan elkaar vast met ijzeren kettingen en werden rondgedraaid. Ze waren allemaal knap. Elke vrouw die Clarissa aankeek smeekte haar om hulp. Ze gilden, maar het geluid klonk gedempt. Ze draaiden nog een paar rondjes en werden aan de kettingen weer naar beneden getrokken. Een van de wezens, die het dichtste bij Clarissa was, greep zich vast aan de balustrade en probeerde boven te blijven terwijl ze Clarissa aankeek. Het was een smekende blik en ze klauwde met haar vingers in een poging zichzelf boven te houden. Het ijzer in de kettingen had haar verzwakt en ze werd naar beneden getrokken. Dit was geen attractie, het was een verknipte dierentuin.

De lampen gingen weer aan en de deuren gingen open. Er was een sterke tweedeling in het publiek. Sommige vonden het een geweldige show en anderen wisten niet hoe snel ze buiten moesten komen. En dan was er Clarissa. Zij stond in gedachten en staarde naar het gat. De jongen die haar aanmoedigend had kwam naar haar toe en praatte tegen haar. Clarissa hoorde niet wat hij zei.

Eenmaal buiten ving ze op dat hij het een geweldige show had gevonden. Ze knikte en humde dat ze het ermee eens was. Ze passeerden een bordje dat naar de toiletten wees. Clarissa wees naar het bordje en maakte zich los van de groep. ‘ow, natuurlijk. Ik wacht wel hier Car’, hoorde ze de jongen zeggen. Clarissa liep recht langs de toiletten af. Ze wilde wat doen, ze moest wat doen.