Klaas liep terug naar zijn kantoor. De koffie in de papieren bekertjes brandde steeds feller aan zijn vingers. Hij was het er eigenlijk niet mee eens dat ze op het bureau nog steeds papieren bekertjes gebruikten. Het was geen plastic meer, die verandering had al veel weerstand opgeleverd om hem heen. Heel Nederland was bezig met verduurzamen en alle grote politie bureaus werkten nog steeds met wegwerpbekertjes. Daar werd op elke verdieping veel koffie gedronken.
Hij stapte zijn kantoor in en keek tegen de rug van een jongen. Hij kon niet ouder zijn dan een jaar of 22. Hij had warrig donker haar en was gekleed als een typische student. Niet een high class rechten student, maar gewoon een nette joggingbroek en een hoodie. Hij gaf een heel ander beeld dan de twee meiden die Klaas hiervoor in zijn kantoor had gehad. Aan hen had je ook kunnen zien dat het studenten waren, maar ze waren net gekleed. Een bezoek aan het bureau had duidelijk indruk op hen gemaakt. De jongen die voor hem zat leek het niks te kunnen schelen dat hij hier was. Hij oogde net zo ontspannen als hij in de supermarkt zou zijn. Klaas hield de koffie bijna niet meer, maar de jongen keek niet om.
‘Finn’, zei Klaas. De jongen keek om. Sloom pakte hij zijn koffie aan. Klaas ging achter zijn bureau zitten en rolde zijn stoel dichterbij. Hij opende zijn notitieblok en nam voorzichtig een slok van zijn veel te hete koffie. Hij keek Finn aan en de jongen keek brutaal terug. Klaas wilde wachten tot zijn gast iets zou zeggen, maar dat gebeurde niet.
‘Weet je waarom je hier bent?’, vroeg Klaas. Finn haalde zijn schouders op. Het ging een lang interview worden. ‘Je bent hier, omdat je op het feest van afgelopen vrijdag was.’ Het leek heel kort of Finn schrok van wat Klaas wist. Dit kwam hem goed uit, hier moest hij op doorspelen. ‘We hebben ook de camera beelden uit de zaal en het opslaghok’, ging Klaas verder. Hij had de beelden niet en hij wist dat hij regels brak, maar hij moest indruk maken op dit joch voor hem. Dit joch dat afgelopen weekend de rest van zijn eigen leven verpest had. Klaas voelde een afschuw voor hem, professioneel moest hij zich eroverheen zetten. Hij had moeten vechten om de initiële verhoringen te mogen doen. Dit was een grote zaak en zou mooi bij zijn naam in het systeem staan. De zaak zat op het grensgebied zeden-moord. De hoofdcommissaris wilde de aanklachten splitsen, maar hij was er tussen gesprongen en de schakel tussen de twee afdelingen geworden. Dat maakte dat hij na veel overleg en al zijn overtuigingskracht deze verhoringen mocht doen. Hij mocht het niet verpesten.
Finn reageerde zichtbaar op de opmerking van de camera beelden. ‘Dus ik zit hier alleen voor de vorm’, zei hij. Klaas knikte. ‘En om jezelf te redden natuurlijk’, reageerde hij. Finn dacht na. ‘Je kan alles vertellen’, moedigde Klaas hem aan. ‘Begin maar bij het begin.’
Finn likte over zijn lippen en begon te vertellen. ‘Ik mocht eigenlijk niks zeggen, maar als jullie de beelden hebben.’ Finn twijfelde nog steeds zichtbaar over wat hij zou vertellen. Klaas moest nu doen alsof hij precies wist wat er gebeurd was. Vanbinnen trilde hij bijna van nieuwsgierigheid. Hij wist in grote lijnen wat de gevolgen waren van het feest, maar van de details had hij geen idee. Hij keek Finn aanmoedigend aan.
‘J. had mij naar het feest gevraagd. Ik heb geen idee wie het georganiseerd had, maar ik moest zorgen dat Saf er was. Anders mocht ik ook niet komen.’
‘J?’, vroeg Klaas. ‘Ja, ik weet niet wat zijn volledige naam is. Iedereen noemt hem J. Hij komt uit Amerika.’ Klaas had die naam nog niet eerder horen vallen. ‘Hij wilde Saf. Hij had al een paar keer met haar gepraat, maar zij wees hem elke keer af. Hij kwam bij mij, geen idee hoe hij het wist, maar hij wist dat ik met Fleur bezig was. Als ik Fleur en Saf op het feest kon krijgen, dan mocht ik ook komen. Het was het grootste feest van het jaar.’ Finn had naar de vloer gekeken en richtte zijn ogen nu op Klaas. Hij zag weinig emotie bij de jongen, eigenlijk helemaal niks. Het leek hem niet te kunnen schelen waar hij aan meegeholpen had.
‘Ik heb Fleur en Saf dus geregeld en ze die pillen gegeven.’ Klaas onderbrak hem.
‘XTC?’, vroeg hij. Finn knikte.
‘Ik heb ze nog een tijdje in de gaten gehouden, maar die pil leek geen effect te hebben op Saf. Helemaal niks, dat was zo raar. Ik kreeg natuurlijk de schuld van dat er geen effect was. Een ander maatje van hem, van J., had al een ander grietje uit de menigte getrokken. Bij haar was de pil wel aangeslagen, dat was duidelijk te zien.’ Klaas voelde een opkomende woede vanuit zijn buik.
‘Wat moest J. met het meisje?’, vroeg hij. Hij spuugde de letter van de jongen agressiever uit dan zijn bedoeling was geweest.
‘Hij wilde met haar naar bed. Hij is zaterdag terug naar Amerika gevlogen, dus hij wilde nog even een Nederlands meisje doen. Dat is wat hij vertelde. Hij was dus met haar bezig en wij moesten de wacht houden. Af en toe riep hij iemand die moest komen kijken, daar kikte hij op ofzo.’ Finn nam nog een slok van zijn koffie alsof hij het normaalste verhaal van de wereld vertelde. Het raakte Klaas dat de jongen de gebeurtenissen als zo normaal zag.
‘Toen kwam die bewaker. Ik noem hem bewaker, maar ik weet niet of hij dat echt was. Hij had door dat er iets niet juist was en wilde verder het hok in. Degene naast mij riep J. en samen hebben we hem opgehangen. Gewoon aan een springtouw. We hebben zijn dikke lijf omhoog gehesen en hem gewoon daar laten hangen.’ Tot de opluchting van Klaas zag hij dat de jongen in de joggingbroek begon te breken. Blijkbaar deed het hem toch iets dat ze een bewaker op hadden gehangen. Ze hadden er niet over na gedacht en gewoon orders opgevolgd. Telkens als Klaas met jonge mensen praatte verloor hij zijn vertrouwen in de mensheid iets meer.
‘Ik was net aan de beurt om naar J. te kijken, niet dat ik daarom zat te springen, toen Fleur binnen kwam. Ze schrok toen ze me zag en doorhad wat er aan de hand was. Op dat moment wist ik dat ik al mijn kansen bij haar verpest had. Zij was het belangrijkste van de opleiding en nu ben ik haar kwijt. Ik heb haar geprobeerd te spreken en het uit te leggen. Wel een keer of vijftien heb ik haar gebeld, maar ze neemt niet op.’ Het verbaasde Klaas dat Fleur dat deel uit haar verhaal had gelaten. Ze had er dus goed aan gedaan om met haar vriendin het feest te verlaten. Klaas zuchtte, dit ging nog een lastige zaak worden. Zeker nu hun hoofdverdachte terug in Amerika was.
Trackbacks and Pingbacks