Deel 2 in ambulante vriendschap
Kelly zat op de versleten bruine bank. Ze keek naar de andere kant van de woonkamer waar Ben achter zijn laptop zat. Hij zat stil aan zijn bureau en zijn handen waren het enige wat bewoog. Ze zag dat hij door bestanden aan het scrollen was. Ze verwachtte dat hij op zoek was naar iets, maar wat dat was wist ze niet. Hij zei niet veel, Ben Jacobs. Daar was ze de eerste keer dat ze bij hem aan de deur stond al achter gekomen. Hij had de deur geopend, zij had zichzelf voorgesteld en hij had de deur weer gesloten. De tweede keer dat ze bij hem aan de deur stond had ze informatie voor hem. Ze had hem iets laten weten waarvan hij zelf niet wist dat hij het wilde weten. Hij had haar binnen gelaten, als je het zo wil noemen. Hij had de deur verder open gemaakt en was weer naar binnen gelopen. Dat was de uitnodiging waar Kelly het mee kon doen. Zodra ze naar binnen liep zat Ben al achter zijn laptop en zij was maar op de versleten bank gaan zitten.
Kelly keek om zich heen. De muren van de kleine woonkamer waren allemaal licht grijs geschilderd en er was niks opgehangen. De enige dingen die in de woonkamer stonden waren het bureau van Ben, een donker houten koffietafel en de bank die eigenlijk te groot voor de ruimte was. De gordijnen waren donker en dicht. Een kleine spleet tussen de stukken stof liet wat licht binnen. Voor de rest was het enige licht in de ruimte afkomstig van het scherm van Bens laptop. Zijn woonkamer rook alsof er al heel lang geen raam open had gestaan, het zou Kelly niet verbazen als dat ook het geval was. Ze verwachtte dat er al heel lang niemand bij hem op bezoek was geweest. Ze had het gevoel dat ze iets moest zeggen, maar was zich er heel erg bewust van dat als ze het verkeerde zei ze waarschijnlijk niet meer binnen kwam. Ze overwoog wat vragen in haar hoofd tot haar besluit viel op: ‘Wat doe je?’
Ben keek niet op en ging door waar hij mee bezig was. Kelly twijfelde of ze wel de goede vraag had gebruikt. ‘Dingen.’ Zei Ben uiteindelijk. Zijn stem was een stuk dieper dan Kelly verwacht had. ‘Wat voor dingen?’ Vroeg Kelly met de hoop dat ze hem nu niet pushte. Ze zorgde dat ze hetzelfde woord gebruikte als Ben had gedaan. Ze was even bang dat haar stem verloren ging in de heftige muziek die op de achtergrond meedraaide. Ze zag Ben zuchten. ‘Je snapt het toch niet.’ Zei hij. Kelly hoorde aan zijn stem dat hij echt meende wat hij zei. ‘Mag ik het zien?’ Vroeg Kelly luider dan haar bedoeling was. Ze wilde graag boven de muziek uitkomen.
‘Ja, hoor.’ Zei Ben verveeld. Kelly stond op en liep naar Ben toe. Ze keek over zijn schouder mee op zijn scherm. Ze zag dat hij een tekst aan het vertalen was. Ze gokte dat het een Italiaanse tekst was, maar talen zijn nooit haar sterke punt geweest. Hij vertaalde het naar het Nederlands, dat kon ze wel onderscheiden. Om de woorden ook echt te kunnen lezen boog ze iets verder naar voren. Haar shirt raakte de schouder van Ben.
Hij draaide met een schok zijn schouder weg en kreunde. Hij duwde de linkerkant van zijn hoofd strak tegen zijn schouder en hij vertrok zijn gezicht alsof hij pijn had.
‘Sorry.’ Zei Kelly die schrok van zijn reactie. Ze wist niet zeker waar ze spijt van moest hebben, maar het leek haar niet het beste moment om dat te vragen. Ze keek naar Ben die bevroren in de krampachtige positie zat. Ze wist niet zo goed wat ze nu moest doen. ‘Wil.’ Begon ze. ‘Wil je dat ik weg ga?’ Ben schudde zacht zijn hoofd en zijn lichaam ontdooide langzaam uit de kramp. Ze wachtte tot hij weer ontspannen was en recht op zijn stoel zat. Ze zag aan zijn houding dat hij weer aan het lezen was.
‘Wat gebeurde er?’ Vroeg ze. Ben draaide zijn hoofd vluchtig om naar hem te kijken. ‘Dichtbij.’ Gromde hij nauwelijks hoorbaar boven de muziek uit. ‘Is het weer oké?’ Vroeg Kelly. ‘Sta ik nu ver genoeg van je af?’ voegde ze eraan toe om de vraag makkelijker te maken voor hem. Ze zag dat hij was gestopt met lezen en doelloos naar zijn scherm staarde. Zijn handen hingen roerloos boven het toetsenbord. Hij zat zo stil dat Kelly twijfelde of hij nog wel ademde. Hij dacht, Kelly durfde niks te zeggen en zelfs niet te bewegen tot hij niet meer bevroren zou zijn. Hoe langer het duurde hoe meer ze zich afvroeg of het wel goed met hem ging. Ze wilde net haar mond open doen toen hij begon te praten.
‘Ja hoor.’ Zei hij nu veel helderder. ‘Dat is ver genoeg, je mag me alleen niet aanraken.’ Zijn stem was helderder, maar Kelly hoorde ook dat hij vermoeid was. Uitgeput zelfs. ‘Oké.’ Zei ze om hem te laten weten dat ze hem begreep.
‘Wat ben je aan het vertalen?’ vroeg ze. Deels om hem weer rustig te krijgen en deels uit oprechte interesse. ‘Tekst.’ Reageerde Ben. Kelly liep dichter naar hem toe en keek weer mee op zijn scherm. Ze zorgde er voor dat ze hem niet aanraakte. Ze keek naar zijn gezicht dat recht op het scherm gericht was. Hij had zijn haar vastgemaakt in een knot op zijn hoofd en Kelly kon zijn gezicht nu goed zien. Zijn botstructuur was uniek en prettig om naar te kijken. Alle delen van zijn gezicht pasten bij elkaar. Ze betrapte haarzelf erop dat ze steeds verder naar voren leunde. ‘Wat voor tekst?’ Vroeg ze om zichzelf weer tot de orde te roepen. Hij keek opzij en scande haar gezicht, maar ontweek haar ogen. ‘Wil je dat weten?’ Vroeg hij. ‘Ja.’ Zei Kelly, de vraag verbaasde haar. ‘Vertel.’ ‘Nou.’ Zei Ben en een glimlach vormde zich op zijn gezicht terwijl hij zijn ogen weer op het scherm richtte. ‘Deze specifieke tekst gaat over een uitdrijving in Spanje. Het gaat over een man die blijkbaar vond dat zijn zoon bezeten was toen het kind drie jaar oud was. Ik ben nog niet heel ver, maar blijkbaar begint het verhaal zich nu te ontwikkelen.’ Kelly had niet verwacht dat Ben zo veel woorden achter elkaar kon zeggen. Hij ratelde enthousiast terwijl hij op verschillende plekken in de tekst wees. ‘Nu wordt het interessant. Zijn zoon is nu volwassen en blijkbaar heeft de vader er pas afgelopen jaar over geschreven. Guy wees me op deze tekst. Blijkbaar is de priester die de uitdrijving uitvoerde afgelopen jaar overleden, dus nu heeft de man eindelijk de moed gevonden om erover te schrijven. Hij begint zijn verhaal met de uitleg van dat. Blijkbaar heeft de priester hem laten beloven nooit over de uitdrijving te praten, dat lees ik meer.’ Kelly zag dat Ben nu echt een grote glimlach op zijn gezicht had. Ben was gestopt met praten en Kelly durfde het aan om iets te vragen.
‘Doe je dit vaker?’ Vroeg ze.
‘Wat?’
‘Teksten vertalen.’ Zei Kelly lachend.
‘Ja.’ Zei Ben. ‘Zo veel mogelijk.’ Hij keek kort naar Kelly en daarna weer terug naar zijn scherm. ‘Altijd over dit onderwerp?’ Vroeg Kelly. ‘Uitdrijvingen enzo?’
‘Blijkbaar.’ Reageerde Ben. Kelly hoorde aan zijn stem dat hij nog vermoeider was dan van tevoren. Hij keek om naar haar met een angstige blik in zijn ogen.
‘Wat is er?’ vroeg ze. ‘Ik wil eigenlijk verder.’ Zei Ben sneller dan Kelly verwacht had. ‘Wil je dat ik weg ga?’ Vroeg ze direct. Ben was stil en scande haar gezicht af. Ze hoorde zijn hersenen bijna werken. ‘Ja.’ Zei hij uiteindelijk. ‘Mag ik terugkomen?’ Vuurde Kelly op hem af. ‘Ja.’ Zei hij direct. ‘Morgen?’ Vroeg Kelly. Ze wilde dit gesprek gaande houden. ‘Ja.’ Zei hij.
Kelly lachte. ‘Tot morgen dan.’ Zei ze en vertrok.
Dit is deel 2
Trackbacks and Pingbacks