Trigger warning: moord
‘Li.’ Lina keek om. Ze wist zeker dat ze haar naam boven alle hectiek uit hoorde. Haar collega’s noemden haar nooit Li, altijd Lina. De collega’s snelden langs haar heen en duwde tegen haar aan toen ze stil stond. Er was paniek, zij was ook in paniek geweest. Nu iemand haar had geroepen was ze rustig, de afkorting van haar naam liet haar op een vreemde manier weten dat alles goed kwam. Ze keek om zich heen, maar zag alleen maar angstige lichamen die zich naar het trappengat bewogen.
Minder dan vijf minuten geleden had ze zitten werken achter haar bureau op de derde etage van het kantoorgebouw. Bij gebrek aan ander werk had ze haar mailbox opgeruimd. Ze werkte al twee jaar op dezelfde plek. Het werk was ver onder haar niveau, maar het verdiende goed. Ze liet het nooit aan haar baas weten als ze eerder klaar was met een taak dan hij van haar verwachtte. Zo hield ze het werk voor zichzelf rustig en had ze ook tijdens kantooruren tijd voor andere dingen. Ze kon haar socials bijwerken en wat onderzoek doen naar haar collega’s. Abel mocht van haar altijd een nieuwe naam kiezen zodra ze alles over een collega wist.
Ze had haar mailbox bijna leeg toen er een bericht over de intercom door het kantoor schalde. De stem van hun CEO vertelde dat het gebouw ontruimd werd. Ze moesten alle spullen laten staan en zo snel mogelijk, maar wel beheerst via de normale weg naar buiten. Er was geen brand en de politie zou hen bij de uitgang opvangen. De mededeling zorgde voor heel veel onrust en sommige collega’s waren zelfs gaan rennen.
‘Li. Lina.’ Nu wist ze zeker dat ze geroepen werd. Ze keek de richting op waar het geluid vandaan kwam. Haar naam kwam vanuit de open ruimte aan de andere kant van het kantoor. Daar stond wel zo een beetje de laatste persoon die ze hier verwacht had. Hij stak zijn hand op. Abel lachte geruststellend naar haar. Lina vroeg zich voor een seconde af wat hij hier deed. Maar toen hij haar naam nog een keer riep was ze veel te blij om een bekend gezicht te zien om er echt bij stil te staan. Ze duwde haar collega’s uit de weg en rende op haar goede vriend af. Ze pakte zijn uitgestoken hand vast.
‘Kom.’ Zei hij. ‘Het is niet veilig om via die trap te gaan. Ik weet een veiligere weg.’ Lina geloofde hem. Ze liet zich door hem meetrekken naar het nood trappengat aan de andere kant van de ruimte. Hij liep beheerst en straalde een rust uit. Hij opende de nooduitgang voor haar en zij volgde hem. Hij ging haar voor op de trap naar beneden. Op de tweede verdieping stopte hij. Abel dirigeerde haar een hoek in.
‘Hier moeten we wachten.’ Zei hij. ‘Waarom?’ vroeg Lina. Hij gebaarde haar stil te zijn. ‘Wat doe jij hier?’ vroeg Lina nu een stuk zachter. Abel zuchtte en keek Lina aan. Zodra hij in haar ogen keek werd zijn blik zacht.
‘Ik kom je redden.’ Zei hij en Lina keek hem vragend aan. ‘Ik werk als consultant voor de politie.’ Lina wilde iets zeggen, maar Abel drukte zijn vinger tegen haar lippen en ging verder. ‘Ik weet dat je dat niet wist, het is ook geheim.’ Hij keek haar doordringend aan en ze beloofde hem in stilte dat ze het geheim zou houden.
‘Er is een bom aangekondigd, maar hier ben je veilig. Hij gaat af in het trappengat waar nu al jouw collega’s doorheen rennen.’ Lina voelde een paniek opkomen in haar buik die zich razendsnel door de rest van haar lichaam verplaatste.
‘Hier komt hij niet.’ Zei Abel geruststellend tegen haar en leunde voorover. Hij kuste Lina op haar voorhoofd en bracht zijn hand naar de achterkant van zijn broek. Hij haalde iets uit zijn riem onder zijn shirt vandaan.
Rechercheur Bozkurt stond in de bewakingscontrole kamer van het kantoorgebouw. Hij had Abel gevolgd via de camera’s. ‘Waar is hij?’ vroeg hij aan een van de bewakers. De bewaker keek op naar Bozkurt. ‘Ik weet het niet meneer, we zijn hem kwijt.’
‘Nee.’ Zei de rechercheur. ‘Dat ben je niet.’ Hij keek de beveiliger doordringend aan. ‘Schakelen, klikken, schakel tussen de camera’s. We kunnen hem niet kwijt zijn.’ De beveiliger schakelde koortsachtig tussen de vele camera’s in het gebouw.
‘Daar!’ Riep rechercheur Bozkurt en de beveiliger hield op met schakelen. ‘Nee!’ Bozkurt sloeg met zijn hand op tafel. Hij draaide zich om naar de agente die bij hem stond. ‘Stuur een medisch team naar het trappengat bij de nooduitgang oost. Tweede verdieping.’ Hij keek de jonge agente aan. ‘Nu.’ Voegde hij eraan toe toen ze niet direct in beweging kwam. Op een drafje liep ze de controlekamer uit.
Bozkurt riep in zijn portofoon. ‘Hij komt naar buiten via de nooduitgang oost. Pak hem.’ Hij dwong de beveiligers te schakelen naar de goede camera’s. Tot zijn opluchting zag hij hoe Abel tegen de grond gewerkt en geboeid werd. Hij volgde de ambulance broeders op hun weg naar Lina. Ze waren te laat. Abel had bij het steken van zijn vriendin zo veel organen geraakt, dat ze totaal geen kans op overleven meer had gehad.
Heb je de andere verhalen over rechercheur Bozkurt al gelezen:
Dit was ontruiming
Trackbacks and Pingbacks